Σε καμία δημοκρατική χώρα του κόσμου η ασφάλεια δεν είναι ταμπού, όπως δυστυχώς φαίνεται να είναι στη δική μας. Και είναι αυτή διαφορά που εξηγεί, μεταξύ άλλων, γιατί τα πανεπιστημιακά ιδρύματα στο εξωτερικό χρησιμοποιούν ιδιωτικές εταιρείες για τη φύλαξή τους και κλειδώνουν τις πόρτες τους από μια ώρα και μετά ή επιτρέπουν την είσοδο μόνο με φοιτητικές κάρτες εισόδου, ενώ τα ελληνικά ιδρύματα προσφέρονται για πάσης φύσεως καταφύγια με την είσοδο να είναι παντελώς ελεύθερη σε οποιονδήποτε.

Εχει έρθει ωστόσο η ώρα το πανεπιστήμιο να αποδοθεί στους φοιτητές του. Τα πανεπιστημιακά ιδρύματα ανήκουν στην ακαδημαϊκή κοινότητα και μόνο, η οποία έχει κάθε δικαίωμα να εργάζεται και να εκπαιδεύεται σε συνθήκες ασφάλειας γιατί είναι ακριβώς αυτή η ασφάλεια που εξασφαλίζει την ακαδημαϊκή ελευθερία. Πιστεύει άραγε κανείς ότι μπορούν να διακινηθούν ιδέες όταν υπάρχει ο φόβος πως οι φορείς τους θα υποστούν βία από εκείνους στους οποίους δεν είναι αρεστές; Μπορεί να υπάρξει ακαδημαϊκή ελευθερία σε χώρους που χρησιμοποιούνται ως ορμητήρια επιθέσεων, καταφύγια ανομίας ή ακόμη και παρασκευαστήρια μολότοφ;

Το υπουργείο Παιδείας προσανατολίζεται πολύ σωστά στην κατεύθυνση της εμπέδωσης του αισθήματος ασφάλειας στα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Καθώς όμως υπάρχουν ακόμη πολλά ταμπού, τίποτε δεν πρέπει να γίνει ερήμην της ακαδημαϊκής κοινότητας. Είναι οι διοικήσεις των πανεπιστημίων, αλλά και οι ίδιοι οι φοιτητές που οφείλουν να κινητοποιηθούν και να απαιτήσουν τα στοιχειώδη από την πολιτεία.