Μέχρι πρόσφατα το 2011 φάνταζε μακρινό. Ηταν η χρονιά που έμοιαζε να σηματοδοτεί τον ερχομό μιας νέας εποχής των εξεγέρσεων. Ηταν η χρονιά των πλατειών της οργής: στο Κάιρο, στη Μαδρίτη, την Αθήνα, τη Νέα Υόρκη. Κυβερνήσεις έπεφταν και συστήματα εξουσίας που είχαν επιβιώσει για δεκαετίες κλονίζονταν. Οι αφορμές διαφορετικές, οι αιτίες σύνθετες, αλλά το αίτημα κοινό: να μπορέσουν να μιλήσουν και να ακουστούν αυτοί που είναι «από κάτω» και εκπροσωπούν την πλειοψηφία. «Είμαστε το 99%» θα διακηρύξει η αμερικανική εκδοχή του κινήματος, σε έναν συνδυασμό αφοπλιστικής αφέλειας και πραγματικής επίγνωσης της μεγάλης ανισότητας που αποτελεί το υπόβαθρο της σύγχρονης «κανονικότητας».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή