Η αλήθεια σε μια αντιπαράθεση βρίσκεται συχνά στη μέση. Το Πανεπιστήμιο Αθηνών σωστά επισημαίνει πως η έρευνα στη χώρα μας υποχρηματοδοτείται και πως η Πολιτεία έχει την υποχρέωση να στηρίζει οικονομικά τη λειτουργία των ανώτατων ιδρυμάτων. Αλλά γιατί εξανίσταται όταν η Πολιτεία ζητεί μέρος της έρευνας να είναι αποδοτικό οικονομικά και για τα ιδρύματα; Είναι κακό να κερδίζουν και αυτά από την έρευνά τους;

Ακόμη όμως και αν δεν περιοριστεί κανείς στην επικράτεια του οικονομικού κέρδους, στην εμπορευματοποίηση της έρευνας που καταγγέλλουν οι Αρχές του αρχαιότερου πανεπιστημίου της χώρας, φρονούν οι ίδιες οι Αρχές πως οι ερευνητές θέλουν να βλέπουν τις έρευνές τους να καταχωνιάζονται στους φωριαμούς ή ακόμη και να πετιούνται στα σκουπίδια; Μπορεί να υποθέσει βασίμως κανείς πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση για μια ερευνητική ομάδα από την αξιοποίηση του ερευνητικού της κόπου και από την αναγνώρισή του ως πατέντας.

Κανείς δεν πρέπει να ξεχνά εξάλλου πως η έρευνα είναι συνυφασμένη με την πρόοδο της κοινωνίας, πολλές φορές δε μπορεί να αποδειχθεί ευεργετική για ευπαθείς κοινωνικές ομάδες. Κι έπειτα δεν ανακαλύπτει κανένας τον τροχό όταν επισημαίνει πως τα ελληνικά πανεπιστήμια μπορούν να αξιοποιήσουν τις έρευνές τους. Το ίδιο κάνουν πλήθος πανεπιστημίων σε όλον τον κόσμο με μέρος του οφέλους να καρπώνονται τα ίδια και το υπόλοιπο ολόκληρη η κοινωνία. Προς τι λοιπόν η διαφωνία απέναντι στα οφέλη του τροχού;