Ο εκτσογλανισμός της κοινωνίας

Πρώτη φορά μεταπολιτευτικά – αν και με αντίρροπη αφορμή – έθιξε το νοσηρό φαινόμενο ο Ευάγγελος Βενιζέλος τον Δεκέμβριο του 2013, κατά τη διάρκεια μιας ραδιοφωνικής του συνέντευξης. «Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ», είπε, «καλλιεργεί το υπόστρωμα του εκχυδαϊσμού και του εκφασισμού της κοινωνίας. Για την ακρίβεια, θα μου επιτρέψετε να πω μια λέξη – και ζητάω συγγνώμη από εσάς και τους ακροατές μας -, του “εκτσογλανισμού” της ελληνικής κοινωνίας». Κατά πόσο, το ακραία πολωτικό έτος 2013, ο ΣΥΡΙΖΑ κατείχε το μονοπώλιο του εκτσογλανισμού (σίγουρα διατηρούσε την… πρωτοβουλία των κινήσεων), είναι μια άποψη που χωράει συζήτηση, αλλά πιστεύω πως ούτε ο Βενιζέλος ούτε κανένας άλλος καλοπροαίρετος πολιτικός ή πολίτης θα διαφωνήσει πως έκτοτε, στα έξι χρόνια που μεσολάβησαν, ο εκτσογλανισμός κυριαρχεί στην κοινωνία μας ανεξαρτήτως κομματικής ταυτότητας ή ιδεολογικού προσχήματος. Βλέπετε, όχι μόνον εδώ μα διεθνώς, ο εκτσογλανισμός άπαξ και δρομολογηθεί, άπαξ και προελάσει, δεν υποχωρεί μπροστά στα κομματικά αναχώματα, πόσω μάλλον όταν τα κόμματα – ιδίως τα μεγάλα κόμματα, τα πολυσυλλεκτικά – δεν στήνουν καν αναχώματα και, ρητά ή άρρητα, διευκολύνουν την προέλασή του. Επ’ αυτού, όμως, θα επανέλθω παρακάτω.