«Μέσα του συνυπήρχε κάτι από τον Ντον Τζοβάνι και από τα Χερουβείμ: ήξερε πώς να γίνει ο άνδρας μιας αχαλίνωτης νύχτας μα κι ένας συνεσταλμένος, άμωμος εραστής, σχεδόν παρθένος. Κι όλη του η γοητεία έγκειτο σε αυτό: ότι στην τέχνη τού έρωτα δεν απεχθανόταν καμία πλάνη, καμία προσποίηση, κανένα ψεύδος. Μεγάλο μέρος τής επιβολής του κρυβόταν στην υποκρισία». Περί τίνος πρόκειται; Μα περί του εαυτού τού συγγραφέα σε μια από τις εξάρσεις εκστατικής αυτοκριτικής που πλημμυρίζουν το κλασικό αυτό βιβλίο. Ο αργόσχολος αριστοκράτης Αντρέα Σπερέλι δεν είναι παρά ο ίδιος ο 26χρονος τότε Ντ’ Ανούντσιο που αφηγείται σε τρίτο πρόσωπο τα έργα και τις ημέρες του ήρωά του στη Ρώμη της εποχής. Αποκλειστική ενασχόληση του Σπερέλι είναι ο έρωτας, παρά την τεράστια καλλιέργειά του που απλώνεται επιδεικτικά στο κείμενο. «Ηταν τέτοια η φύση του, που στους έρωτες αναζητούσε μια πολυσύνθετη χαρά: την περίπλοκη απόλαυση όλων των αισθήσεων, την υψηλή πνευματική συγκίνηση, την παραίτηση των συναισθημάτων, την παραφορά της αγριότητας».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή