Η πρόκληση του Προσφυγομεταναστευτικού

Η Αγκυρα ήδη από το 2015 έχει εργαλειοποιήσει το προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα έναντι της ΕΕ προκειμένου να προωθήσει τις επιδιώξεις της και σε άλλα μέτωπα, όπως αυτό της Συρίας. Είναι πασίδηλο ότι οι Ευρωπαίοι, υπό την πίεση των ροών του 2015, σύναψαν τον Μάρτιο του 2016 την Κοινή Δήλωση με την Τουρκία, στην οποία ανέλαβαν δεσμεύσεις που γνώριζαν ότι δεν θα υλοποιούσαν, όπως η απελευθέρωση του καθεστώτος βίζας για τους τούρκους πολίτες και η επικαιροποίηση της Τελωνειακής Ενωσης. Εξίσου προφανές είναι πως η Αγκυρα, πατώντας στην τρωτότητα των Βρυξελλών και στην αδυναμία αποτελεσματικής διαχείρισης από μέρους του συνόλου των ευρωπαϊκών κρατών-μελών, όχι μόνο απειλεί με απροκάλυπτα ωμό τρόπο για την αποστολή 3,6 εκατομμυρίων σύρων προσφύγων αλλά αναιρεί εν τοις πράγμασι τη συμφωνία του Μαρτίου του 2016, χωρίς καν να καταδικαστεί δημόσια για την ασυνέπειά της. Γνωρίζει ότι η ΕΕ δεν έχει τα μέσα και κυρίως την αποφασιστικότητα για να την υποχρεώσει να τηρήσει στο ακέραιο τα συμφωνηθέντα, ταυτόχρονα όμως δεν είναι προς το συμφέρον της Αγκυρας να καταγγείλει την κοινή δήλωση του 2016. Το πρόβλημα λοιπόν μεταφέρεται στην Ελλάδα ως χώρα πρώτης υποδοχής αλλά και κράτος ειδικής σημασίας για την Τουρκία, με την τελευταία να χρησιμοποιεί πλέον τα προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα για να πλήξει τη συνοχή στο εσωτερικό μας, αλλά και ως δαμόκλειο σπάθη ώστε η Ελλάδα να είναι πιο συμβιβαστική σε μέτωπα διμερούς ενδιαφέροντος.