O Eβο Μοράλες έκανε πολλά καλά στη χώρα του στα 14 χρόνια που την κυβέρνησε. Μείωσε τη φτώχεια κατά τα δύο τρίτα. Διπλασίασε σχεδόν τον κατώτατο μισθό, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα μια μέση ανάπτυξη 5%. Μείωσε τις ανισότητες. Ενίσχυσε τη θέση των ιθαγενών και των γυναικών. Εχτισε δρόμους, αεροδρόμια και τελεφερίκ. Πριν από λίγα χρόνια, τα διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα χαρακτήριζαν τη χώρα του πρότυπο για τη Λατινική Αμερική. Κι ας τη διοικούσε ένας σκληροπυρηνικός σοσιαλιστής.

Ο πρώτος ιθαγενής πρόεδρος της Βολιβίας αγαπούσε όμως υπερβολικά την εξουσία. Κι έτσι αποφάσισε να διεκδικήσει τέταρτη θητεία, παραβιάζοντας το Σύνταγμα και την απόφαση του δημοψηφίσματος του 2016. Τον περασμένο μήνα αυτοανακηρύχθηκε νικητής μιας εκλογικής αναμέτρησης που χαρακτηρίστηκε από ευρύτατη νοθεία. Κι αυτό, ενώ το «οικονομικό θαύμα» έχει αρχίσει να ξεθωριάζει, τα έσοδα από τις εξαγωγές φυσικού αερίου έχουν μειωθεί δραματικά και η πυρπόληση των δασών του Αμαζονίου για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες της Κίνας σε βοδινό και σόγια αποδείχθηκε όχι και τόσο επιτυχημένη στρατηγική. Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους, υπήρξαν νεκροί και τραυματίες. Οταν ο στρατός απέσυρε την υποστήριξή του, ο Μοράλες ήξερε ότι είχε έρθει το τέλος.

Είναι λοιπόν τουλάχιστον απλουστευτικό το τουίτ του Αλέξη Τσίπρα με το οποίο ο πρώην πρωθυπουργός εξέφρασε αλληλεγγύη «στον Μοράλες και τον λαό της Βολιβίας». Τα συμφέροντα αυτών των δύο δεν ταυτίζονται πλέον. Η δημοκρατία φυσικά και πρέπει να νικήσει, αλλά αυτό προϋποθέτει τίμιες εκλογές και σεβασμό της λαϊκής βούλησης. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να το καταλάβει. Υπήρξε βέβαια πάντα και θαυμαστής του Κάστρο. Εξακολουθεί να υποστηρίζει τον Μαδούρο. Του αρέσουν γενικά οι ισόβιοι ηγέτες. Αλλά η Λατινική Αμερική αλλάζει.