Επιτέλους! Μια φωνή ψύχραιμη. Η άρθρωση ενός λόγου ουσιαστικού που «βλέπει» το Προσφυγικό με τα μάτια της λογικής και της συνείδησης και όχι μέσα από τους παραμορφωτικούς καθρέφτες του θυμικού. Μια άποψη που δεν σετάρει ψυχικές ιδιότητες, κοσμοθεωρίες και ιδεολογίες. Που δεν τσιμπάει στην εύκολη εξίσωση ότι η ορθοδοξία είναι κάτι το αναχρονιστικό, ότι δεν μπορεί να συντονιστεί με τις εξελίξεις, ότι αντιμάχεται τη διαφορετικότητα, τις μειονότητες, τον ξένο. Μία φωνή που έρχεται να μας θυμίσει ότι η παρρησία δεν είναι απαραίτητα κραυγή αλλά ψίθυρος που όμως μπορεί να ακουσθεί πολύ βροντερά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή