Στολισμένη με πρεσβείες, μέγαρα, επιβλητικούς ναούς, η λαμπερή Ιστικλάλ ήταν η αρχοντική βιτρίνα της Πόλης. Οι «σκοτεινοί, στενοί δρόμοι του Πέραν», όμως, στα δυτικά της Μεγάλης Οδού, ήταν η γειτονιά της μετάβασης και της αληθινής ζωής. Το Ταρλάμπασι, η λαϊκή γειτονιά που κάποτε ονομαζόταν Μεγάλη Ελλάδα, ακολούθησε κι αυτό την ταραχώδη πορεία των κατοίκων του. Μετά τα τραγικά γεγονότα του 1963, κατά τη διάρκεια του 1964, οι ρωμιοί κάτοικοί του θα ακολουθήσουν τον πικρό δρόμο των απελάσεων και της αναγκαστικής φυγής. Η γειτονιά ερημώνει. Θα κατοικηθεί ξανά, σταδιακά, από μετανάστες, κυρίως Κούρδους και Αφρικανούς, που θα της προσδώσουν ένα πολυφυλετικό χρώμα, ενώ θα γίνει και ένα από τα πιο γνωστά στέκια τρανσέξουαλ στην Κωνσταντινούπολη. Οι περισσότεροι τουρίστες θα κρατηθούν μακριά από τα κακόφημα δρομάκια της. Τη δεκαετία του ’80 ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα της γειτονιάς απαλλοτριώνονται, και μαζί τους περισσότερα από 350 ιστορικά κτίρια, ώστε να διαπλατυνθεί η λεωφόρος Ταρλάμπασι. «Τι έχουμε να χάσουμε με την κατεδάφιση τριών ή πέντε  ρωμαίικων σπιτιών;» έλεγε τότε ο δήμαρχος Μπεντρετίν Νταλάν. Στη συνέχεια θα οικοδομηθεί και πάλι, άναρχα, για να ατενίζει πλέον με ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο το μέλλον. Μέσα σε όλα αυτά, μια ασθμαίνουσα ελληνική κοινότητα αναζητά τον βηματισμό της με επίκεντρο τον ναό των Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης και το τέως Δημοτικό Σχολείο του Ταρλάμπασι, όπου σήμερα ως ξενώνας φιλοξενεί αρκετούς νεομετανάστες από την Ελλάδα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή