Μ’ ένα σκάνδαλο ξεχνιέμαι…

Το προεκλογικό debate του 2004 ήταν ένα από τα χειρότερα στην, ούτως ή άλλως άχαρη, ιστορία αυτού του τηλεοπτικού/πολιτικού θεσμού στη χώρα μας. Πέντε πολιτικοί αρχηγοί, πέντε δημοσιογράφοι, πέντε θεματικές ενότητες, όλα ήταν ρυθμισμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Κάθε δημοσιογράφος περίμενε τη σειρά του για να θέσει σ’ έναν αρχηγό, που κι αυτός περίμενε τη σειρά του, μια ερώτηση με προκαθορισμένο θέμα – και χωρίς το δικαίωμα να επανέλθει σε αυτήν. Είχε γίνει προηγουμένως κλήρωση για να προκύψουν τα ζευγάρια: ποιος δημοσιογράφος θα ρωτήσει ποιον αρχηγό για ποιο θέμα. Το χειρότερό μου ήταν ότι η κλήρωση με είχε βάλει να ρωτήσω τον Κώστα Καραμανλή στην ενότητα Κοινωνική Πολιτική. Τι στην ευχή να ρωτήσεις τον αρχηγό της αντιπολίτευσης για θέματα κοινωνικής πολιτικής, όπου μπορεί ελευθέρως να υποσχεθεί τα πάντα και δεν έχει να απολογηθεί για τίποτε;