Κι αν η Κλυταιμνήστρα διεκτραγωδούσε τον πόνο και την οργή της με σύγχρονη «φωνή», αλλά μακριά από το φάσμα του #MeToo; Αν ο Ορέστης και η Ηλέκτρα απεκδύονταν το μυθολογικό τους φορτίο για να αναγεννηθούν από την καθαρτήρια γλώσσα του ιρλανδού στυλίστα Κολμ Τόιμπιν; Στο «Σπίτι με ονόματα» (εκδ. Iκαρος) ο συγγραφέας επέλεξε να κινηθεί στο ναρκοπέδιο των χαρακτήρων της αρχαίας τραγωδίας έχοντας από την αρχή δύο ελαφρυντικά. Απέφυγε να εκμοντερνίσει τα πάθη των Ατρειδών – ευτυχώς, εδώ η Ηλέκτρα δεν μιλάει σαν αγανακτισμένη έφηβος του Δουβλίνου. Και χρησιμοποίησε τον ρυθμό της γλώσσας του σαν πολιορκητικό κριό για τις διαθέσεις του αναγνώστη. Ηδη από την αρχή, όταν μιλάει η Κλυταιμνήστρα, ο επικός τόνος λειαίνεται από τον εξομολογητικό της ηρωίδας, που σε κάθε περίπτωση αφηγείται τα πάθη όσων δεν είχαν φωνή μέσα στους αιώνες: «Την ξέρω καλά τη μυρωδιά του θανάτου… Το τραγούδι των πουλιών παίρνει να ψηλώνει καθώς οι χαρές του κόσμου όλο και πληθαίνουν, ύστερα, όταν η μέρα παίρνει να μαραίνεται, μαραίνεται κι ο ήχος σβήνει».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή