Είναι κι αυτό σημείο των καιρών: το σύστημα αντιπροσώπευσης του λαού, το οποίο αναδύθηκε τον 18ο και τον 19ο αιώνα στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική, αμφισβητείται. Κι όμως, πολιτικά κόμματα και κινήματα όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων παγκοσμίως επικαλούνται τη βούληση του λαού. Η Μαρίν Λεπέν, θυμίζει ο Αλμπερτ Γουίλ στο «Η βούληση του λαού» (εκδ. Επίκεντρο), υποστηρίζει ότι οι προσπάθειες της δικαιοσύνης σχετικά με τη διερεύνηση των οικονομικών του κόμματός της θα βρουν μπροστά τους λαϊκή αντίσταση. Ο πρώην πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες το 2007 δήλωνε ότι η βούληση του λαού είναι ισχυρή και κανείς δεν είναι σε θέση να την απειλήσει ή να τη διαφθείρει. Ο Ερντογάν μετά την απόπειρα πραξικοπήματος το 2016 δήλωνε ότι ο λαός που αντιτάχθηκε στους πραξικοπηματίες εξέφραζε μια μοναδική «εθνική βούληση», ενώ ο Μπόρις Τζόνσον ως τέως υπουργός Εξωτερικών επέκρινε την αντίδραση στο Brexit λέγοντας ότι υπήρχε μερίδα του κόσμου που ήταν αποφασισμένη να εκτροχιάσει το Brexit και να διαταράξει τη βούληση του λαού.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή