Ακούμε την ίδια ιστορία πολύ συχνά: κάποιος αφιερώνει μήνες προπόνησης για έναν μεγάλο αγώνα – ΤΟΝ αγώνα -, συνήθως έναν Μαραθώνιο, όπως καλή ώρα ο Αυθεντικός της Αθήνας την περασμένη εβδομάδα. Βάζει έναν στόχο: έναν δυνατό υγιή τερματισμό ή ένα PB, ένα ατομικό ρεκόρ που πάντα πίστευε ότι θα μπορούσε να πετύχει· έως τώρα. Ο τερματισμός στο Καλλιμάρμαρο είναι μια από τις πιο περήφανες στιγμές της ζωής του. Στη συνέχεια, ακόμη και για εβδομάδες ύστερα από αυτήν τη σπουδαία εμπειρία, δεν την παλεύει ούτε κατά διάνοια να βγει για προπόνηση. Για να το πούμε απλά: νιώθει απίστευτα κουρασμένος, ακόμη και ξενερωμένος. Εχει χάσει την όρεξή του γενικώς.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή