Το πλαίσιο της επτάχρονης χούντας, τα πρώτα σκιρτήματα αντίστασης, η μικροϊστορία όπως αποκαλύπτει συχνά το μεγάλο κάδρο, επανέρχονται με τη σημερινή μαρτυρία της Νάντιας Βαλαβάνη, στον απόηχο του εορτασμού που κορυφώθηκε χθες με την πορεία στην αμερικανική πρεσβεία. Με σεμνότητα η ίδια η Βαλαβάνη δεν μιλάει συχνά για τη δική της εμπλοκή, συμβολή στα γεγονότα, ακόμη πιο σεμνά και αθόρυβα χθες περπάτησε τον ίδιο δρόμο μέσα στο πλήθος των διαδηλωτών. Ενεργή σήμερα, ανένταχτη κομματικά (όπως και όταν ήταν υπουργός στην Πρώτη Φορά Αριστερά), συμμετέχει σε πρωτοβουλίες κατά του πολέμου στη Συρία, παίρνει θέση για τα μείζονα γεγονότα και διατηρεί κάτι από μια ανιδιοτελή Αριστερά που ψάχνεται μετά το μούδιασμα της συριζαϊκής διακυβέρνησης. Η σημερινή της κατάθεση έχει και τον χαρακτήρα ντοκουμέντου για μια γενιά, σαράντα έξι έτη μετά την εξέγερση και στο φόντο πολλαπλών «αναθεωρήσεων» των γεγονότων – όχι συχνά ορθών και έντιμων ως προς τη νεανική θυσία που καταγράφηκε.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή