Οι πίσω μου σελίδες

Αν αυτό το κείμενο μεταδιδόταν ηχητικά, θα είχε, ως μουσικό χαλί, τις «Πίσω μου σελίδες» του Σαββόπουλου. Δεν μπορω να σκεφτώ κάτι που να ταιριάζει περισσότερο. Κι έτσι θα το χρησιμοποιήσω: «Ξέφυγαν απ’ τα χέρια μου οι πίσω μου σελίδες. Χέι, με περιφρονούνε τώρα και τραβάνε σαν τρελές μέσα στην μπόρα»… Πώς είπατε; Η σημαία του Πολυτεχνείου διελκυστίνδα σε έναν διαδικτυακό καυγά που παραπέμπει σε τοξικό ριάλιτι; Η υποψία και μόνο ότι μπορεί ένα πρώην μέλος της ΠΑΣΠ το οποίο έκανε κωλοτούμπα προς τον ΣΥΡΙΖΑ, να την πήρε μαζί του λες και είναι τα σεμεδάκια της μαμάς του, αποκαλύπτει τις τρύπες που ανοίγουν κάποιοι στην ιστορική μνήμη. «Πηγαίνω βόλτα στον σταθμό κι αλλάζω θεωρίες καιρός να διώξω απ’ το μυαλό τις πίσω μου σελίδες. Χέι, ας ταξιδέψουν μοναχές, μέσα στις ξένες τις καρδιές». …Τι λέτε ρε παιδιά; Η σημαία του Πολυτεχνείου, αυτή με το αίμα, στην αποκλειστική ιδιοκτησία ενός φοιτητή, μιας φοιτητικής παράταξης, μιας κομματικής νεολαίας; Ούτε καν στο Σύνδεσμο Φυλακισμένων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών όπως θέλει ο γραμματέας της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έχει καταχωρηθεί ως ιστορικό γεγονός, η σημαία του ανήκει στην Ιστορία, δηλαδή σε όλους τους Ελληνες και η θέση της είναι σε ένα μουσείο, σε έναν καλά προστατευμένο χώρο. Η Ιστορία δεν έχει αποκλειστικούς ιδιοκτήτες.