Το βάρος των πεπραγμένων

Η αντιπολιτευτική αμηχανία του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί κοινό τόπο του πολιτικού ρεπορτάζ, παρότι η κυβέρνηση έχει πάρει επιλογές που θα μπορούσαν να θεωρηθούν σκληρά νεοφιλελεύθερες ή και αυταρχικές, από τις αλλαγές στα εργασιακά και την περιβαλλοντική προστασία στον αναπτυξιακό νόμο έως την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Ομως ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να ταλαντεύεται ανάμεσα σε μια κλασική «σκληρή» αντιπολιτευτική άρνηση, την προσπάθεια «εποικοδομητικής αντιπολίτευσης» και την εκ νέου επένδυση σε μια αριστερή και κινηματική ταυτότητα, χωρίς κάποιον συνεκτικό λόγο που να καταφέρει πραγματικά πολιτικά πλήγματα στην κυβέρνηση. Η συνηθέστερη ερμηνεία αυτής της ταλάντευσης, συχνά προερχόμενη από το εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παραπέμπει στη δυσκολία της μετάβασης από τη «ριζοσπαστική Αριστερά» στη νέα προοδευτική παράταξη, που υποτίθεται ότι δεν κατανοούν πλήρως όσοι νοσταλγούν ένα κόμμα με μονοψήφια ποσοστά. Βέβαια, ο προσεκτικός παρατηρητής θα διαπιστώσει ότι την αμηχανία τη μοιράζονται όλες οι πτέρυγες του ΣΥΡΙΖΑ, οπότε η ταλάντευση μάλλον δεν αποτελεί αντανάκλαση εσωκομματικών διαιρέσεων.