Δεν μπορεί να υπάρξει διαχείριση του Προσφυγικού / Μεταναστευτικού χωρίς ορισμένες παραδοχές. Χωρίς την παραδοχή, για παράδειγμα, πως αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να αφεθούν να πνιγούν στη θάλασσα. Ή χωρίς την παραδοχή πως τα ακριτικά νησιά του Αιγαίου δεν μπορούν να σηκώσουν όλο το βάρος των ροών, σαν το ζήτημα να μην αφορά την υπόλοιπη χώρα παρά μόνο τη Λέσβο, τη Σάμο και τη Χίο.

Με αυτές τις δύο παραδοχές γίνεται σαφές πως είναι αναγκαίο να υπάρξει ένα σχέδιο κατανομής των προσφύγων και των μεταναστών σε υποδομές που δεν θα προσβάλλουν την ανθρώπινη υπόσταση, αλλά ούτε και την αξιοπρέπεια της χώρας. Είναι σαφές επίσης πως τοπικές κοινότητες δεν θα πρέπει να διολισθήσουν σε στάσεις και συμπεριφορές που υιοθέτησαν κράτη – μέλη της ΕΕ όταν το ζήτημα της κατανομής των ροών τέθηκε σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Δεν μπορεί δήμαρχοι να μετατραπούν σε μικρούς Ορμπαν.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η κυβέρνηση δεν πρέπει να επιστρατεύσει όλα τα επικοινωνιακά της εργαλεία τόσο για να εξηγήσει το σχέδιό της όσο και για να προστατεύσει τις τοπικές κοινωνίες από διάφορες πλάνες και ψεύδη γύρω από το Προσφυγικό / Μεταναστευτικό, όπως για παράδειγμα είναι η υποτιθέμενη αύξηση της εγκληματικότητας.

Δεν σημαίνει επίσης πως η κυβέρνηση δεν πρέπει να εξαντλήσει κάθε μέσο για να αναλάβει η Ευρώπη τις ευθύνες της. Το Προσφυγικό / Μεταναστευτικό δεν λύνεται. Χωρίς τη συνδρομή της ΕΕ, όμως, ούτε αντιμετωπίζεται.