Στον χώρο των πανεπιστημίων συμβαίνει τις τελευταίες ημέρες κάτι πρωτόγνωρο. Οι φοιτητές αποφάσισαν να διεκδικήσουν τα του οίκου τους. Δεν θέλουν πια να παρακολουθούν αμέτοχοι τους κομματικούς πάτρωνες να παίρνουν αποφάσεις γι’ αυτούς χωρίς αυτούς, ούτε βίαιες μειοψηφίες να μετατρέπουν το πανεπιστήμιό τους από χώρο διακίνησης της γνώσης και των ιδεών σε χώρο βίας και αυταρχισμού ή σε ορμητήριο για τους φανταστικούς τους πολέμους.

Γι’ αυτό ψήφισαν να μην καταληφθεί το Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Και γι’ αυτό ζήτησαν να τους δοθεί η δυνατότητα να ψηφίζουν ηλεκτρονικά ώστε οι αποφάσεις που λαμβάνονται να είναι όσο το δυνατόν πιο αντιπροσωπευτικές της δικής τους βούλησης και όχι της βούλησης των άλλων. Οι φοιτητές, με άλλα λόγια, ζήτησαν ένα ανοικτό και δημοκρατικό πανεπιστήμιο.

Αυτό που βρίσκουν όμως απέναντί τους είναι και πάλι βία. Βλέπουν να απειλείται η σωματική τους ακεραιότητα από κάποιους που θέλουν να υποκαταστήσουν την ελεύθερη βούληση με τον φόβο και τη διακίνηση της γνώσης και των ιδεών με τις δικές τους επιδιώξεις και ιδεοληψίες. Ο φόβος όμως δεν θα πρέπει αυτή τη φορά να νικήσει. Αντίθετα, πρέπει να νικήσει η βούληση για ένα δημόσιο πανεπιστήμιο του οποίου οι φοιτητές θα είναι υπερήφανα μέλη και απ’ όπου θα λαμβάνουν πραγματικά εφόδια για το μέλλον τους.

Σε αυτόν τους τον αγώνα οι φοιτητές δεν θα πρέπει να αφεθούν μόνοι τους. Η πολιτεία και η κοινωνία έχουν την υποχρέωση να σταθούν δίπλα τους αρωγοί και συμπαραστάτες.