Γιατί ο εθνικισμός πουλάει;

Πριν από είκοσι χρόνια, στην καρδιά της σημιτικής οκταετίας, όταν μπορούσαμε να δανειστούμε από την τράπεζα για να παίξουμε στο καζίνο ή στο χρηματιστήριο – που, όπως αποδείχτηκε, ήταν σχεδόν το ίδιο – ανέλαβα το άχαρο καθήκον να εξηγήσω σ’ έναν λονδρέζο φίλο μου, τον Τζορτζ, τι εστί σκυλάδικο. «Φαντάσου, Τζορτζ», του είπα, «ένα νυχτερινό κέντρο όπου σερβίρονται ποτά-μπόμπες». – «Ε, καλά», αντέτεινε ο Τζορτζ, «και στο Λονδίνο, ιδίως στο Σόχο, υπάρχουν φθηνά μαγαζιά που σερβίρουν νοθευμένα ποτά». – «Ναι, αλλά φαντάσου επίσης ότι, στο ίδιο κέντρο, οι τραγουδιστές δεν τραγουδούν καν· είτε το γυρνάνε στην πρόζα είτε στο πλέιμπακ». – «Ούτε αυτό είναι πρωτότυπο», επέμεινε ο Τζορτζ· «και στο Λονδίνο υπάρχουν φθηνά μαγαζιά με άθλιους τραγουδιστές». – «Τι θα είχες να μου πεις, όμως, εάν σου έλεγα ότι αυτό το μαγαζί με τα ποτά-μπόμπες και τους άθλιους τραγουδιστές είναι και το… ακριβότερο μαγαζί στην πόλη;» – «Εντάξει», παραδέχτηκε ο Τζορτζ, «τόσο πρωτότυποι δεν είμαστε».