«Ναός» μεσογειακής διατροφής

Πρόκειται για ένα κομμάτι του σύγχρονου πολιτισμού μας. «Ζωντανό», ουσιαστικό και προσβάσιμο στους περισσότερους. Με ρίζες στην αρχαιότητα, αδιάκοπη συνέχεια και εξέλιξη, προσαρμογή στις πολιτιστικές και οικονομικές συνθήκες κάθε εποχής και κάθε περιοχής και επιστημονικά τεκμηριωμένη σημαντικότητα. Μιλάω για το φαγητό, το φαγητό μας, αυτό που μάθαμε να λέμε μεσογειακή διατροφή και που, κατά την UNESCO, αποτελεί άυλη πολιτισμική κληρονομιά. Ναι, ως όψιμη «ανακάλυψη», μπορεί να ταλαιπωρήθηκε τα τελευταία χρόνια από τις επεμβάσεις του lifestyle, ωστόσο αυτή η «γαστρονομική επανάσταση» που συντελείται εδώ και τρεις, περίπου, δεκαετίες πλούτισε όχι μόνο τις γευστικές μας εμπειρίες αλλά και τη γνώση μας. Και στην προκειμένη περίπτωση η γνώση μεγιστοποιεί την απόλαυση. Μάθαμε τα τοπικά προϊόντα, διδαχθήκαμε την αξία της εποχικότητας των πρώτων υλών και ανακαλύψαμε πολιτισμικές συγγένειες. Για παράδειγμα, πώς οι ανάγκες της νομαδικής ζωής των βοσκών «έπλασαν» τις περίφημες θεσσαλικές πίτες, γιατί οι Ηπειρώτες έχουν αυτή την «άγια» σχέση με το ψωμί, πώς η ανέχεια και η χέρσα γη στα κυκλαδονήσια δημιούργησαν συνταγές που σήμερα θεωρούνται γκουρμέ και μάλιστα διεθνώς.