Ενας τόσο αναβλητικός δολοφόνος

Ηταν Χριστούγεννα, το καλοκαίρι κοντεύει να τελειώσει, κι ο Τζορτζ Χάρβεϊ Μπόουν ακόμη να σκοτώσει τη Νέττα Λόνγκτον. Θα τη σκότωνε και μετά θα πήγαινε στην εξοχή να ζήσει ευτυχισμένος. Αυτό ήταν το σχέδιο. Προς το παρόν όμως και καθ’ όλη τη διάρκεια του 1939, μέχρι την ημέρα που ο Χίτλερ εισέβαλε στην Πολωνία, ο ήρωάς μας είναι καταδικασμένος να ζει ερήμην της πραγματικότητας, να αγνοεί την ιστορικότητα της στιγμής και να βολοδέρνει τύφλα στο μεθύσι στην επικράτεια της μοιραίας Νέττα, εκλιπαρώντας για λίγη από την εύνοιά της την οποία έπαιρνε με το σταγονόμετρο και πολλές, πάρα πολλές ταπεινώσεις από εκείνη και την κουστωδία της. Γιατί οι νεαροί άνδρες που τα πίνουν από τις 11 το πρωί στις παμπ του Ερλ’ς Κορτ στο Λονδίνο, σιγοντάροντας την ωραία Νέττα, είναι όλοι τους, όπως κι εκείνη, φτωχοί, πότες και άεργοι. Οχι επειδή δεν βρίσκουν δουλειά, αλλά επειδή οι παμπ τους φράζουν τον δρόμο, παγιδεύοντάς τους μέσα σ’ έναν αλκοολικό δακτύλιο παραίτησης απ’ ό,τι ωραίο μπορεί να υπάρχει στον έξω κόσμο. Την αυτοεκτίμηση, την αυτοπραγμάτωση, τη θέληση, την υγεία, την ορμή της νιότης, την ευλογία του σχετίζεσθαι, το καλό καγαθό. Βάλτε εσείς με τον νου σας. Ο Τζορτζ Χάρβεϊ Μπόουν είναι της προσκολλήσεως αυτών των ρεμπεσκέδων που μάλιστα φασιστοφέρνουν. Δεν τον αποδιώχνουν αλλά ούτε και τον καλούν στο βύθισμά τους. Απλώς τον ανέχονται, όχι σαν έναν μύστη του αλκοόλ που κι ίδιος είναι, αλλά σαν έναν χρήσιμο ηλίθιο που έχει στην Τράπεζα κάτι λίγα λεφτουδάκια και μ’ αυτά φυτοζωεί κερνώντας από καιρού εις καιρόν κάνα καλό μπουκάλι τζιν και τραπεζώνοντας την παρέα και την ωραία τής παρέας, που όμως δεν λέει να στέρξει στο ερωτικό του παρακαλετό. Και μ’ αυτή την ελπίδα, η δολοφονία της Νέττα αναβάλλεται κι αναβάλλεται μέχρι ο συγγραφέας Πάτρικ Χάμιλτον να ολοκληρώσει τον ιστό ενός ρωμαλέου, μαστόρικου και ψυχολογικά εκτυφλωτικού, θα έλεγα, μυθιστορήματος που το ελληνικό αναγνωστικό κοινό απαιτούσε από πρόπερσι και θα σας εξηγήσω πώς γίνονται αυτά τα πράγματα.