«Κι ήρθε λοιπόν η άνοιξη της επόμενης χρονιάς, τα φύλλα ξεδιπλώθηκαν από τα μπουμπούκια τους, οι ασφόδελοι λόγχισαν τον αέρα και παντού τριφύρω το χορτάρι άρχισε να τρέμει έχοντας μόλις ξεμυτίσει καταπράσινο. Ο στρογγυλός λόφος πάνω από τον Σιδερένιο Γίγαντα ήταν καλυμμένος με φρέσκια χλόη. Προτού τελειώσει το καλοκαίρι, πρόβατα βοσκούσαν ήδη στα λεπτά χορτάρια του υπέροχου λοφίσκου. Ανθρωποι που δεν είχαν ακούσει ποτέ για τον Σιδερένιο Γίγαντα έβλεπαν τον πράσινο λόφο καθώς περνούσαν με τ’ αυτοκίνητο στον δρόμο για τη θάλασσα, λέγοντας: “Τι ωραίος λόφος! Τι τέλειο μέρος για πικνίκ!”. Κι έτσι άρχισαν οι άνθρωποι ννα κάνουν πικνίκ στην κορυφή του λόφου. Σύντομα σχηματίστηκε ολόκληρο μονοπάτι από όλους αυτούς που ανέβαιναν για να φάνε σάντουιτς και να βγουν φωτογραφίες. Μια μέρα ένας πατέρας, μια μητέρα, ένα μικρό αγόρι κι ένα μικρό κορίτσι πάρκαραν το αμάξι τους κι ανέβηκαν στον λόφο για πικνίκ. Δεν είχαν ακουστά τον Σιδερένιο Γίγαντα και νόμιζαν ότι ο λόφος βρισκόταν ανέκαθεν εκεί».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή