«Σε μια μεταπολεμική Αμερική που πίστευε στην παντοδυναμία της επιστήμης, της οικονομίας και της δύναμής της, και απέφευγε οτιδήποτε θα ξεθώριαζε αυτή την ψευδαίσθηση – και τι πιο ισοπεδωτικό από τον θάνατο; -, η ψυχίατρος Ελίζαμπεθ Κιούμπλερ – Ρος πλησίασε τους βαριά πάσχοντες, τους άμεσα “μελλοθάνατους”, και μίλησε μαζί τους». Ο παιδοψυχίατρος και ψυχαναλυτής Αθανάσιος Αλεξανδρίδης θέτει το ιστορικό περίγραμμα για το βιβλίο «Πλησιάζοντας τον θάνατο» (εκδ. Ικαρος, μτφ. Βαγγέλης Προβιάς, 2019) της Κιούμπλερ – Ρος, το οποίο μεταφράζεται πρώτη φορά στα ελληνικά, 50 χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση. Εχει ξεχωριστό ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς πώς στέκεται ύστερα από μισό αιώνα απέναντι στις ιδέες της αμερικανοελβετίδας ψυχολόγου, που φυσικά πέρασε στην Ιστορία με τα «πέντε στάδια του πένθους», τα οποία διατρέχει ο καταληκτικός ασθενής: άρνηση, θυμό, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη και αποδοχή. Αλλά και να ανακαλύψει την επώδυνη απαρχή μιας τάσης στην ψυχολογική έρευνα της εποχής: ότι «ο τρόπος με τον οποίο πέθαιναν οι άνθρωποι έγινε κάτι σημαντικό» και οι ασθενείς δεν εξορίζονταν στην τελευταία πτέρυγα των νοσοκομείων. Κυκλοφορεί στην ψυχαναλυτική σειρά του εκδοτικού οίκου, με αμέσως προηγούμενο τίτλο την «Ποίηση των ονείρων» της Αννας Ποταμιάνου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή