Τα τριάντα χρόνια από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989  έδωσαν την αφορμή για έναν πλούσιο διεθνή διάλογο. Στο επίκεντρο ήταν η διάψευση των προβλέψεων ότι οι πρώην κομμουνιστικές χώρες θα είχαν μια ομαλή σχετικά πορεία που θα κατέληγε στη σταθερή εγκατάσταση της φιλελεύθερης δημοκρατίας και της καπιταλιστικής οικονομίας. Η σημερινή τροπή προς καθεστώτα «ανελεύθερης δημοκρατίας» έχει ψαλιδίσει τις προηγούμενες ελπίδες. Από όσα σχετικά διάβασα, σταμάτησα σε μια λεπτομέρεια. Η λέξη-κλειδί το 1989 στις χώρες αυτές ήταν «κανονικότητα». Εξέφραζε την αντίληψη ότι «επέστρεφαν» σε μια κανονικότητα που προφανώς «πρόσκαιρα» είχαν απολέσει – χαρακτηριστικά μάλιστα ο μεγάλος Γιούργκεν Χάμπερμας τις αποκάλεσε «επαναστάσεις ανάκτησης». Ας είναι σαφές. Δεν υπονοώ κάποιον ιστορικό παραλληλισμό με την Ελλάδα. Καμία σχέση. Με παρακίνησε όμως αυτή η συμβιωτική σχέση «κανονικότητας» και «αλλαγής» που εκδηλώνεται στις μεταιχμιακές φάσεις – και βεβαίως το ανοιχτό της ιστορικής εξέλιξης καθώς η κατάληξή της διαπιστώνεται εκ των υστέρων.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή