Αρχές της δεκαετίας του 1980. Πρώτη φορά διακοπές στη Σαντορίνη. Εκείνα τα χρόνια που οι νύχτες μας ήταν πιο ωραίες από τις μέρες μας. Δεν θυμάμαι ακριβώς την ώρα πάντως τα, λιγοστά τότε, κλαμπ και μπαρ είχαν ψιλοαδειάσει, το νησί είχε ησυχάσει. Ξαφνικά άρχισαν να χτυπάνε οι καμπάνες. Δυνατά και γρήγορα. Μια δυσοίωνη κωδωνοκρουσία. Στο ξενοδοχείο που έμενα, οι παραθεριστές πετάχτηκαν με τα σώβρακα στα μπαλκόνια. Οι ντόπιοι, βλέπετε, δεν ανησύχησαν. Ηξεραν ότι ήταν η επέτειος του μεγάλου σεισμού της 9ης Ιουλίου του 1956. Αυτού που το τσουνάμι του έφτασε με κύματα ύψους έως και 25 μέτρων, σε Αμοργό, Φολέγανδρο, Αστυπάλαια. Ετσι το είχαν το έθιμο. Να χτυπάνε οι καμπάνες την ώρα του σεισμού. Λες και θα τον ξεχνούσαν τόσο εύκολα οι Σαντορινιοί. Εδώ τον θυμόντουσαν οι δικοί μου στη Σύρο που τον είχαν ζήσει ξώφαλτσα. Ηταν άλλωστε ο μεγαλύτερος σεισμός του 20ου αιώνα στην Ευρώπη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή