«Οταν ήμουν στην Γ’ Δημοτικού, πέρασα μια περιπέτεια υγείας πολύ σοβαρή. Βρισκόμουν με τους γονείς μου στα νοσοκομεία για καιρό, ενώ πίσω στο σπίτι οι υπόλοιποι συγγενείς ήδη θρηνούσαν. Κάτι έγινε τότε και τα κατάφερα. Οταν βγήκα από το νοσοκομείο, η μητέρα και ο αδερφός μου μού δώρισαν ένα ημερολόγιο που είχαν κερδίσει από τη συμμετοχή τους σε κάποιο διαγωνισμό. Ξεκίνησα να γράφω. Ο φόβος που είχα ζήσει τους προηγούμενους μήνες έγινε λέξεις, πήρε σχήμα, μορφή, έγινε νόημα και έτσι κατάφερα να τον αφήσω πίσω μου. Οι λέξεις, η γραφή, αποτελούν έναν τρόπο να βάζεις τον εαυτό σου και την πραγματικότητα σε όρια, να τους δίνεις νόημα. Ετσι τα τραύματα γίνονται μέρος της προσωπικής μας ιστορίας, ανάμνηση και όχι μοίρα».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή