– Κυρία Μπένγκλις, πώς θέλετε να σας θυμούνται; – Η ανθρωπίστρια που έκανε τέχνη για να προκαλεί χαρά

Φτάνει στο Μέγαρο Σταθάτου μαζί με ένα μικρόσωμο σκυλάκι που δεν χάνει ευκαιρία να μπλέκεται στα πόδια της και να αναζητά χάδια και παιχνίδια. «Κάτσε κάτω, Κλέο! Ας την πάρει κάποιος για να έχουμε ησυχία» λέει με χαμόγελο και παραδίδει σε μια πρόθυμη νεαρά το λουράκι του σκύλου για να ξεκινήσουμε την κουβέντα μας. Απέναντί μας ακριβώς, η ίδια πριν από σχεδόν επτά δεκαετίες. Ποζάρει στον φακό περήφανα, ντυμένη τσολιαδάκι. Αν και δεν δοκιμάζουμε να ανοίξουμε συζήτηση στα ελληνικά, τη ρωτώ τι σκέφτεται κοιτάζοντας την εικόνα απέναντί της. «Πάντα αισθάνομαι Ελληνίδα. Νομίζω ότι καθίσταται εύληπτη η καταγωγή μου όταν βλέπει κάποιος το έργο μου. Αμέσως ανακαλεί τα στοιχεία της παιδείας μου που είναι σαφώς ελληνικά» απαντά και προσθέτει με χιούμορ: «Και στην Κλέο ελληνικό όνομα έχω δώσει. Κλεοπάτρα τη λένε κανονικά!».