Από τον Νίξον στον Τραμπ

Oταν στις αρχές Δεκεμβρίου του 1969 ξεκινήσαμε για το Aλταμοντ, με το μοναδικό ίσως στην Καλιφόρνια Ρενό 4L που με 300 δολάρια είχα μόλις αγοράσει από ευρωπαίο συμφοιτητή, ήμουν σαγηνευμένος από το πρωτόγνωρο στα είκοσί μου χρόνια κίνημα των ειρηνιστών χίπις και της μουσικής επανάστασης του ροκ. Φτάνοντας στους ακατοίκητους αγρούς που εξασφάλισαν στο παρά πέντε οι οργανωτές του φεστιβάλ – φαντάζομαι κανείς από τη «σιωπηλή πλειοψηφία» του νεοεκλεγέντος προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον δεν είχε αντίρρηση – πάνω από τρία χιλιόμετρα του στενού χωματόδρομου που κατέληγε στον τόπο της συναυλίας ήταν κατειλημμένα από τα αυτοκίνητα αυτών που είχαν καταφθάσει πριν από εμάς. Σε ένα μικρό άνοιγμα, κυριολεκτικά σηκωτό, ο Σπύρος, η Λίντα και εγώ σφηνώσαμε το Ρενό με τη βοήθεια καλοδιάθετων συνοδοιπόρων.