Παιδείας θεμέλια

Οταν λαμβάνεις ένα ελληνικό βιβλίο 570 σελίδων για το αρχαίο ελληνικό δράμα νιώθεις πως παρ’ όλες τις γελοίες προσπάθειες κάποιων τάχα μου προοδευτικών υπουργών να την εξοβελίσουν από την εκπαίδευση (όταν κάθε χρόνο πάνω από εκατό βιβλία κυκλοφορούν σ’ όλες τις γλώσσες του κόσμου – ακόμη και στη γλώσσα των Εσκιμώων – και παράλληλα τροφοδοτούν ειδικά βιβλία για την Ιατρική, την Οικονομία, την Ψυχιατρική, την Κοινωνιολογία, τη Νομική, τη Γεωγραφία, την Πολιτική Επιστήμη κ.τ.λ.) η αρχαία ελληνική τραγική ποίηση (μαζί με την Ιστορία, τη Ρητορική, τη Φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων) όχι μόνο αντέχει σε συνεχή και απροσδόκητη σε βάθος ανάλυση αλλά και ως κείμενο μπορεί να παρηγορήσει, να προβληματίσει, να καλυτερέψει τη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου. Πώς εξηγείται άλλωστε να παίζονται αρχαίες τραγωδίες όχι μόνο στην Ελλάδα (όπου συχνά σώζουν ταμεία των θιάσων) αλλά σ’ όλη την Ευρώπη, τις ΗΠΑ, τη Χιλή, την Ιαπωνία, την Κορέα, τη Νότα Αφρική, το Ισραήλ, τη Γεωργία. Δεν θα ισχυριστώ πώς όλες οι σκηνικές προσεγγίσεις είναι αντάξιες του αρχαίου τραγικού λόγου. Εκείνο που μετράει είναι πως καλλιτέχνες και κοινό, βέβαια, λαών με τελείως διαφορετική κουλτούρα και θρησκευτικά κοινωνικά, νομικά θεμέλια αναζητούν πνευματική και αισθητική αλλά και ηθική τροφή στον Αισχύλο, τον Σοφοκλή, τον Ευριπίδη, τον Μένανδρο.