Υπάρχουν αρκετοί που έπλεαν σε κάποιον άλλο, ιδιωτικό μικρόκοσμο και αίφνης έμπλεξαν σε αυτό που περιγράφουμε με γλαυκό ή κλινικό τρόπο ως «πολιτική». Χωρίς να έχουν τη σκευή, χωρίς να έχουν ιδέα, χωρίς να ξέρουν γιατί – ίσως τους φάνηκε ως καταφυγή σε μια φάση υπαρξιακής κρίσης, ίσως το είδαν σαν πασαρέλα αυτοδικαίωσης, σαν χόμπι, μπορεί και να ονειρεύτηκαν ακατανόητες δόξες. Και από τότε που έμπλεξαν, γλυκάθηκαν, κατάλαβαν πως δεν χρειάζονται και πολλά για να αντέξεις σε ένα επίπεδο έστω Γ’ Εθνικής, τους γοήτευσε το γκίρι γκίρι που γεμίζει μια κενή ζωή, το καθημερινό νταλαβέρι, και έκτοτε δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτό. Και μόλις το σύστημα κουραστεί, δεν τους αντέχει πια και τους πετάξει έξω, τότε κάνουνε το πιο σύνηθες: επιστρέφουν αυτόβουλα ιδρύοντας ένα δικό τους κόμμα. Δεν αντέχουνε να είναι έξω, διότι η μοναξιά απαιτεί προσωπικό πνευματικό κόσμο για να τη ζήσεις απολαυστικά. Οπότε φτιάχνουνε ένα δικό τους μαγαζί. Αρχηγοί, ηγέτες, πλέον, με αυλή, με σωματοφύλακες, και νέοι σωτήρες της πατρίδος.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή