Το δικαίωμα του συναθροίζεσθαι είναι αναγνωρισμένο από το Σύνταγμα. Εξίσου ιερό είναι το δικαίωμα στη διαμαρτυρία. Και τα δύο αυτά δικαιώματα, όπως και άλλα ακόμη, τυγχάνουν απολύτου σεβασμού τόσο από την πολιτεία όσο και από την ίδια την κοινωνία. Δεν μπορεί όμως να διαφωνήσει κανείς πως πολλές φορές γίνεται κατάχρηση όχι του ίδιου του δικαιώματος, αλλά του τρόπου που ασκείται.

Πρόκειται για εκείνες τις περιπτώσεις όπου το κέντρο της πρωτεύουσας παραλύει από συγκεντρώσεις λίγων ατόμων. Συμβαίνει συχνά μάλιστα ο αποκλεισμός δρόμων από την κυκλοφορία να είναι εξαιρετικά δυσανάλογος με τον όγκο μιας διαδήλωσης. Δεκάδες χιλιάδες εποχούμενοι ταλαιπωρούνται από λίγες δεκάδες διαδηλωτές. Μπορεί δε να υποθέσει με ασφάλεια κανείς πως δεν είναι μόνο η ταλαιπωρία που υφίσταται. Είναι βέβαιο πως κάποιοι συμπολίτες μας έχουν ανάγκη να μετακινηθούν για λόγους υγείας ή άλλους επείγοντες λόγους. Μπορεί λοιπόν να στερούνται αυτό το δικαίωμα;

Από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί να πιστεύουν οι λίγες δεκάδες διαδηλωτές πως η παραλυσία της πόλης εξυπηρετεί σε κάτι τις διεκδικήσεις τους. Οι αποκλεισμένοι δρόμοι και οι ακινητοποιημένοι συμπολίτες τους δεν προσφέρουν τίποτε απολύτως στους αγώνες τους. Εξάλλου, ο αριθμός των διαδηλώσεων είναι τόσο μεγάλος, ο μεγαλύτερος στην Ευρώπη, ώστε δεν πλήττεται καμία κυβέρνηση από το κυκλοφοριακό χάος που προκαλείται. Το χάος είναι πια συνηθισμένο.

Αυτό δεν σημαίνει όμως πως μπορεί να συνεχίσει να βασιλεύει αυτό το χάος. Η πόλη δεν μπορεί να παραμένει όμηρος αυτής της υπερβολής. Ο ρυθμός της δεν μπορεί να διασαλεύεται χωρίς ουσιαστικό λόγο. Η ομηρεία πρέπει επιτέλους να λήξει.