Το κόμμα των μετακλητών

Ο φίλος είναι δημόσιος υπάλληλος σε πόλη της Περιφέρειας. Τα τελευταία χρόνια έχει αναπτύξει δική του επαγγελματική δραστηριότητα στην Αθήνα, με αποτέλεσμα να μένει τον περισσότερο καιρό στην πρωτεύουσα. Αδαής ούσα περί τα δημοσιοϋπαλληλικά (αν και λόγω της επαγγελματικής μου ιδιότητας δεν θα έπρεπε) πίστευα ότι θα είχε παραιτηθεί από το Δημόσιο. Πώς αλλιώς, αφού περισσότερο από τον μισό χρόνο βρισκόταν μακριά από τη βάση του; Λίγες ημέρες μετά τις εκλογές του Ιουλίου μού τηλεφώνησε. Μετά τα πρώτα χαμπέρια, άρχισε να μιλάει για το οικονομικό του αδιέξοδο. Πως η εταιρεία στην οποία δουλεύει η γυναίκα του έκανε περικοπές μισθών, πως τα χρήματα τελειώνουν στα μέσα του μήνα – γνωστές καταστάσεις που στην Ελλάδα της κρίσης είναι κοινή αναφορά. Συμμερίστηκα το πρόβλημά του, όμως όσο προχωρούσε η αφήγησή του άρχισα να έχω κενά. Η αναφορά του στον όντως χαμηλό για έναν οικογενειάρχη μισθό του από το Δημόσιο με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ότι ουδέποτε είχε παραιτηθεί. Πώς όμως επί πέντε χρόνια ζούσε μόνιμα σχεδόν στην Αθήνα; Η απάντηση με έκανε να νιώσω πολύ βαθιά νυχτωμένη. Ηταν μετακλητός στο υπουργείο μεγαλοστελέχους της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το αντικείμενο του οποίου μόνο σημειολογική σχέση έχει με την επιστημονική (ομολογουμένως επαρκέστατη) κατάρτιση και εμπειρία του. Νομίζω ότι μάντεψε την απορία μου. «Εντάξει, δεν πήγαινα ποτέ στο υπουργείο αλλά αν βέβαια με χρειάζονταν θα ήμουν εκεί» μου είπε. Ο εκνευρισμός στη φωνή μου, τον οποίο, προφανώς, δεν έκρυψα τόσο πετυχημένα, δεν του άφησε περιθώρια να ολοκληρώσει τον λόγο για τον οποίο μού τηλεφώνησε. Ακροθιγώς αναφέρθηκε στην πιθανότητα μήπως και θα μπορούσα, με κάποιον τρόπο, να βοηθήσω ώστε να τοποθετηθεί και πάλι κάπου στην Αθήνα αφού μόνο αν έμενε στην πρωτεύουσα θα μπορούσε να συνεχίσει την ιδιωτική επαγγελματική του δραστηριότητα. Κλείσαμε το τηλέφωνο εκεί. Λίγες εβδομάδες μετά έμαθα ότι διορίστηκε ως μετακλητός σε υπουργείο της νέας κυβέρνησης (το οποίο επίσης μόνο σημειολογική σχέση έχει με τη δουλειά του).