Κλωτσοπατινάδες

Την ξέρετε την αλέα των ηρώων στο Πεδίον του Αρεως; Τον δρόμο με τις μαρμάρινες προτομές των παλικαριών του 1821; Με πέρναγε ως παιδί ο πατέρας μου και τους θαύμαζα. Τον παράφορο Καραϊσκάκη, τον ηγετικό Κολοκοτρώνη, τη σαν θεά της μητριαρχίας επιβλητική Μπουμπουλίνα. Το πατριωτικό φρόνημά μου αποκτούσε πρόσωπο. Με τα μακριά μαλλιά τους, με τα αρειμάνια μουστάκια τους και τα «γιορντάνια» τους «από βενέτικα φλουριά» (που λέει κι ο Μαλακάσης στον υπέροχο Τάκη Πλούμα του) οι ήρωες έμοιαζαν περισσότερο με ροκ σταρ παρά με σοβαροφανείς γυμνασιάρχες που εκφωνούν πανηγυρικούς την 25η Μαρτίου… Ενα πράγμα παρέλειπε να μου πει ο μπαμπάς μου. Οτι εάν ως εκ θαύματος οι ήρωες ξεμαρμάρωναν, θα έσπευδαν να πλακωθούν μεταξύ τους. Οι ανταγωνισμοί, οι δολοπλοκίες, τα πείσματα θα διέλυαν την εικόνα της σύμπνοιας. Την ψευδαίσθηση εθνικής ενότητας που έχει επιμελώς καλλιεργηθεί εκ των υστέρων…