Διαβάζω για την εκκλησία του Προφήτη Ηλία στην Ηλιούπολη αλλά οι συνειρμοί με πάνε στα «βουνά» των νησιών μας. Εκεί που ο Προφήτης Ηλίας αυτονομείται από ευαγγέλια, ιερούς κανόνες, «επίσημες σελίδες» και γίνεται Αηλιάς. Σε εκείνα τα ξωκλήσια στις κορυφές τους που ακόμη και για εμάς που, όταν ήμασταν παιδιά, αποφεύγαμε τις εκκλησίες, ήταν σημείο αναφοράς. Το «ποιος θα φτάσει πρώτος» στο εκκλησάκι ήταν ένα είδος μαραθωνίου των παιχνιδιών μας. Ή μάλλον πένταθλου αφού απαιτούσε και σκαρφάλωμα και υπερπήδηση εμποδίων και ισορροπία σε κάτι τόσα δα βραχάκια. Και στην επιστροφή, η τσουλήθρα της κατηφόρας που μας στοίχιζε εκδορές, μώλωπες, κάποιο σχισμένο ρούχο, ενίοτε και κανένα χαμένο παπούτσι. Το δυσάρεστο ήταν ότι η γιορτή τους, στις 20 Ιουλίου, μας θύμιζε ότι το καλοκαίρι που αφήσαμε πίσω άρχισε να γίνεται περισσότερο από αυτό που περίμενε μπροστά μας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή