Λουκία, Στεφανία, Αργύρης

Εν πρώτοις να εξηγήσω γιατί αυτός ο τίτλος στο κείμενο που ακολουθεί. Πρόκειται να αναλύσω το δύστροπο έργο ενός ιδιοφυούς δύστροπου συγγραφέα, του Μπέρνχαρντ που έχει ως τίτλο τούς τρεις πρώτους αυστριακούς πρωταγωνιστές που το ερμήνευσαν. Γιατί και πώς θα προσπαθήσω να το εξηγήσω παρακάτω. Αρα κάθε φορά που θα παίζεται στη σκηνή αυτό το κείμενο, νομίζω πως οφείλουμε, όπως έκανε για τους πρώτους του ερμηνευτές ο συγγραφέας, να αναφερόμαστε στο τρίο των ηθοποιών όπου γης και γλώσσας το παριστάνουν. Οταν το πρωτόπαιξε με τον γερμανικό τίτλο των πρώτων διδαξάντων ο Βογιατζής το 1991, το παρουσίασε με τον τίτλο που και τώρα στο Θέατρο Τέχνης αποδίδεται, «Ρίτερ, Ντένε, Φος». Τα ονόματα αυτά ως πρόσωπα δεν έχουν καμιά παρουσία στο προς παράσταση κείμενο. Είναι οι συγκεκριμένοι ηθοποιοί για τους οποίους γράφτηκε το 1984. Ο Μπέρνχαρντ αυτοκτόνησε το 1989, 58 ετών, με πλήρη αηδία εκτός των άλλων και για την πατρίδα του Αυστρία. Ο τίτλος που παίχτηκε (και συνήθως παίζεται) έχει βέβαια να κάνει με το πρόβλημα του καθρέφτη που κυριάρχησε στη μεταμοντέρνα φιλοσοφία, κυρίως τη γαλλική. Θα έλεγα έχει να κάνει με τα αιώνια ερωτήματα που βάζει το δίπολο πρόσωπο και προσωπείο, αντικείμενο και το είδωλό του.