Ο τρόπος που προβλήθηκε η μηνιαία αύξηση λίγων ευρώ στους καθαρούς μισθούς λόγω της αλλαγής στον παρακρατούμενο φόρο και η εξαγγελία της διανομής ενός ακόμη «κοινωνικού μερίσματος» γέννησαν τη μελαγχολική σκέψη ότι ενώ σε προηγούμενες δεκαετίες θα είχαν υπάρξει κριτικές για την προσφορά «ψίχουλων», σήμερα αυτά ορίζονται ως πραγματική παροχή. Είναι και αυτό μια υπόμνηση του τρόπου που η ελληνική κοινωνία μετασχηματίστηκε σε κοινωνία μειωμένων προσδοκιών. Θα μπορούσε μάλιστα να υποστηριχτεί ότι αυτή ήταν μια από τις βασικές συνέπειες (και επί της ουσίας επιδιώξεις) του τεράστιου πειράματος νεοφιλελεύθερης κοινωνικής μηχανικής που συνηθίσαμε να περιγράφουμε ως τα «μνημόνια».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή