Αρκεί το επεισόδιο και μόνο ανάμεσα στους προέδρους των ΗΠΑ και της Γαλλίας για να αντιληφθεί κανείς σε ποια κατάσταση περιέρχεται ημέρα με την ημέρα η Βορειοατλαντική Συμμαχία. Σε αυτό το νέο πλαίσιο που διαμορφώνεται, κύριος αρχιτέκτονας και υπαίτιος του οποίου είναι ο αμερικανός πρόεδρος, τόσο η Ευρώπη στο σύνολό της όσο και η χώρα μας ατομικά οφείλουν να αναζητήσουν έναν νέο βηματισμό.

Από τον βηματισμό αυτό δεν μπορεί ασφαλώς να εξαιρεθεί η άμυνα. Το αντίθετο. Ενας νέος αμυντικός σχεδιασμός υπό το φως όλων των τελευταίων εξελίξεων είναι κάτι παραπάνω από επιβεβλημένος. Επιβάλλεται κατ’ αρχάς από μια τουρκική δραστηριότητα που το τελευταίο διάστημα μοιάζει αχαλίνωτη. Επιβάλλεται από μια αμερικανική εξωτερική πολιτική που συχνά δείχνει αλλοπρόσαλλη. Και επιβάλλεται και από μια ευρωπαϊκή πολιτική που, ενώ θεωρητικά θέλει, πολλές φορές δεν είναι συνεκτική.

Το διεθνές περιβάλλον, με λίγα λόγια, είναι αυτό της κινούμενης άμμου. Είναι ένα περιβάλλον εξαιρετικά ασταθές και με πολλούς παίκτες, κάποιοι από τους οποίους είναι απρόβλεπτοι. Σε αυτό το περιβάλλον καλείται η χώρα μας να κινηθεί σε δύο άξονες. Ο ένας άξονας είναι να θωρακιστεί με τις δικές της δυνάμεις. Σε δεύτερο επίπεδο η χώρα μας θα πρέπει να ενεργοποιήσει όσο είναι δυνατόν τα άλλοτε κοιμισμένα και άλλοτε φοβικά αντανακλαστικά τής Ευρώπης. Η ίδια η Ευρώπη έχει αντιληφθεί εξάλλου πως ο μεταπολεμικός κόσμος αλλάζει πια με ολοένα και πιο δραματικό τρόπο.