Θα έπρεπε να είναι κανείς αιθεροβάμων για να περιμένει θεαματικά αποτελέσματα από τη συνάντηση του έλληνα Πρωθυπουργού με τον τούρκο πρόεδρο. Αντίθετα, θα ήταν ρεαλιστής εάν ανέμενε αυτό που τελικά συνέβη: η συνομιλία εξελίχθηκε σε μια ανταλλαγή απόψεων χωρίς να υπάρξει κοινό έδαφος. Η τουρκική πλευρά κλείνει απλώς τα αφτιά της στις επισημάνσεις της ελληνικής πλευράς πως η συμφωνία με τη Λιβύη είναι νομικά ανυπόστατη.

Σημαίνουν όλα αυτά πως η συνάντηση δεν έπρεπε να γίνει; Κάθε άλλο. Ο Πρωθυπουργός ορθά επισήμανε πως προβλήματα υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα με τη γειτονική μας χώρα. Αυτή είναι μια πραγματικότητα, η οποία απαιτεί λεπτούς χειρισμούς για να μην εξελιχθεί μια ούτως ή άλλως επικίνδυνη ισορροπία σε κανονική ισορροπία του τρόμου. Απαιτεί προσεκτικούς σχεδιασμούς, αλλά και ευελιξία μέχρι να σπάσει το τείχος των παράλληλων μονολόγων. Αυτή η βήμα βήμα προσέγγιση είναι σε αυτή τη φάση η ενδεδειγμένη λύση τόσο απέναντι σε μια πολιτική κατευνασμού που, τουλάχιστον στην περίπτωση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αποδείχθηκε αναποτελεσματική, όσο και απέναντι σε μια πολιτική ρήξης.

Ο διάλογος με την Τουρκία πρέπει να συνεχίσει όσο και αν οι θέσεις της ελληνικής πλευράς είναι φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Πρέπει να συνεχιστεί ειδικά τώρα που, από την αμερικανική έως την τουρκική, διερχόμαστε μια ιστορική φάση απρόβλεπτων ηγεσιών. Οι ηγεσίες εξάλλου δεν είναι αιώνιες. Αντίθετα με μια ζημιά που μπορεί να αποδειχθεί ανεπανόρθωτη.