Κοινή ζωή

Πριν από λίγες μέρες η μητέρα μίας φίλης θέλοντας να δηλώσει εμφατικά ότι είχε μείνει όλη την ημέρα στο σπίτι, μας είπε: «Δεν βγήκα ούτε για ψωμί». Η φράση αυτή χτύπησε σαν καμπανάκι στο μυαλό μου. Σαν να κλώτσησε τη μνήμη μου και την πήγε πίσω, σε μια εποχή κοντινή χρονικά αλλά πολύ μακρινή ως προς αυτό που λέμε πολιτισμό της καθημερινότητας. Τις μικρές, χωρίς ιδεολογική επένδυση, συνήθειες που όμως δημιουργούν ήθη και υφαίνουν τον ιστό των μικρών και μεγάλων κοινωνιών. Ποιος πηγαίνει καθημερινά «για ψωμί» σήμερα με τις φέτες του τοστ μακράς διαρκείας στο ψυγείο; (Είναι κι αυτή η δυσανεξία στη γλουτένη που ανακαλύψαμε εσχάτως). Αλλά και ποιος διακρίνει στην, πολύ διαδεδομένη λόγω Διαδικτύου σήμερα, φωτογραφία (του Μπρεσόν νομίζω) από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 με τον πιτσιρικά να τρέχει σε κάποιον παρισινό δρόμο κρατώντας μια μπαγκέτα, την ψηφίδα της τότε καθημερινότητας; Στις μέρες μας, ο φωτογραφικός φακός δεν θα μπορούσε να αποτυπώσει ένα τέτοιο κλικ. Και όχι μόνο διότι οι πιτσιρικάδες δεν κυκλοφορούν πλέον μόνοι τους στους δρόμους μίας μεγάλης πρωτεύουσας;