«Μνημόνιο κατανόησης»

Στο «Πράσινο Βιβλίο» με το οποίο ο Μουαμάρ Καντάφι επιχείρησε το 1976 να αναδείξει μια πολιτική φιλοσοφία που θα προωθούσε την παναραβική ιδέα, μπορεί κανείς να εντοπίσει ψήγματα από την κοινωνική οργάνωση και τις εξουσιαστικές δομές στην Αρχαία Αθήνα. Ο συνταγματάρχης, ιδίως στα ύστερά του, μπορεί να ξέκοψε την Τζαμαχιρία από τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά προτιμούσε τη δυτική πλευρά του Αιγαίου. Στην Κρήτη δε βρισκόταν συχνά-πυκνά ινκόγκνιτο, ενώ στην Ελούντα είχε επιλέξει να διαπραγματευθεί με τον Φρανσουά Μιτεράν, σε εκείνη την ιστορική συνάντηση του 1985, με τη μεσολάβηση του Ανδρέα Παπανδρέου. Η νέα φουρνιά ηγετών ή ηγετίσκων της Λιβύης βάζει την υπογραφή της σε ντιλ με την Αγκυρα και σχεδόν διαγράφει από τον χάρτη της Μεσογείου την Κρήτη, τουλάχιστον τα δικαιώματά της. Η εξέλιξη δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι η Λιβύη είναι πλέον μια χαμένη υπόθεση για την Ελλάδα. Κάθε άλλο, στη χώρα της Υπερσαχάριας Αφρικής εξακολουθούν να επικρατούν ισορροπίες τρόμου. Κι επειδή σε κάθε πορεία και κάθε σχεδιασμό οι καθοδηγητές παίζουν τον ρόλο τους, στην Αθήνα φρονούν ότι τα πρόσωπα που μπορούν να επαναφέρουν τα ζύγια στη θέση τους είναι περισσότερα στη Λιβύη από εκείνα που υποκλίνονται στον «σουλτάνο» Ερντογάν.