«Ενα λιβάδι φυτεμένο με μυρτιές»

Στον Ομηρο οι νεκροί περιφέρονται στον Κάτω Κόσμο σαν όνειρα σκιάς. Τρεις φορές προσπαθεί να αγκαλιάσει τη μητέρα του ο Οδυσσέας και τρεις αποτυγχάνει. Για τους Ορφικούς, αντιθέτως, ο Αδης μοιάζει μάλλον με χλοερό λιβάδι όπου εγκαθίστανται οι μυημένοι. Από τα ομηρικά έπη ως τον Πλούταρχο και τους λατίνους σχολιαστές οι αντιλήψεις των αρχαίων Ελλήνων περί θανάτου, περί μετά θάνατον ζωής και ψυχής, μεταλλάσσονται συνεχώς. Το υπενθυμίζει με ρέουσα αφηγηματικότητα και «επίσκεψη» των φιλολογικών πηγών η Ντανιέλ Ζουανά στο βιβλίο «Οι Ελληνες στον Κάτω Κόσμο», που κυκλοφορεί τις επόμενες ημέρες από την Εστία, σε μετάφραση Χαράλαμπου Μαγουλά. Κάνοντας ειδική μνεία στην επιμέλεια του Σωτήρη Μετεβελή για τη μεταφορά των ειδικών φιλολογικών όρων στα ελληνικά, το «Β» δημοσιεύει ένα απόσπασμα από το κεφάλαιο που αφορά την αντίληψη των Ορφικών για τη μεταθανάτια ζωή.