«Μόνο η ποίηση σχολιάζει επακριβώς την ποίηση. Μόνο η μουσική τη μουσική, η ζωγραφική τη ζωγραφική. Ο Σεφέρης, για παράδειγμα, τον Ελιοτ, ο Χατζιδάκις τον Βαμβακάρη, ο Τσαρούχης τον Ματίς. Τότε ο κριτής δεν είναι κήνσορας, και ο κρινόμενος ο “προδομένος” ή ο “ευεργετημένος”, αλλά και οι δύο τους οι συντελεστές της μετάδοσης του ποιήματος “εκατέρωθεν”. Τότε συμβαίνει “η γέννηση ενός όντος που προβάλλει και ενός όντος που συγκρατεί” όπως θα έλεγε ο Ρενέ Σαρ, εφόσον μάλιστα το “συγκρατεί” είναι διαρκώς και “συγκροτεί”. Ετσι μόνο το έργο θέτει και αίρει συγχρόνως την υποτιθέμενη απόσταση: αναγνώστη – ποιητή. Το ποίημα οπότε, συν-υπογράφεται. Ο ένας ποιητής καθίσταται ωσεί παρών κατά τη γραφή του ποιήματος του άλλου. Ο χρόνος ναυαγεί. Το “πρωθύστερο” εγκαθίσταται. Το ποίημα συνεχίζει ad infinitum. Ολος ο Κόσμος ένα ποίημα, καθότι μια σκηνή! Και το ότι η ανάγνωση του αναγνώστη της εφημερίδας, ενισχυμένη από την όσμωση των δυο ποιημάτων σε ένα, ομολογεί εκείνο το “ΝΑΙ” – την αναγκαία δηλαδή “κατάφαση” που προϋποθέτει τόσο η ανάγνωση όσο και η γραφή – αν κάτι τέτοιο είναι να προκύψει, τότε θα συμβεί το αναμενόμενο “αυτονόητο”: ο αναγνώστης θα έχει γίνει ήδη ποιητής».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή