Παράξενη που είναι η ζωή. Αν εκεί, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ίσχυαν η ποτοαπαγόρευση και ο αντικαπνιστικός νόμος, η παγκόσμια μουσική σκηνή θα έχανε μία από τις πλέον εμβληματικές φιγούρες της. Μια πολυσχιδή προσωπικότητα, ένα μοναχοκαλόγερο – με τον δικό του τρόπο – αυτού που ονομάζουμε με την ευρεία έννοια «ροκ». Πηγή έμπνευσής του, τα τσιγάρα και το αλκοόλ, τουλάχιστον για μια περίοδο – ή για να είμαι περισσότερο σαφής, όταν η μουσική και τα τραγούδια μύριζαν (και για εμένα συνεχίζουν) ταμπάκο και μπέρμπον.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή