«Τριαντάφυλλα αντί για νυστέρι»

Πέντε χρόνια από τη δολοφονία του Μένη Κουμανταρέα και οι λογαριασμοί μας με το έργο του και τον ίδιο τον άνθρωπο παραμένουν ανοιχτοί, σε βαθμό που θα δανειζόμασταν ως εξαιρετικά εκφραστική για τη συγκεκριμένη περίσταση τη φράση που έγραψε ο Γιάννης Τσαρούχης αρκετά χρόνια μετά τον θάνατο του Φώτη Κόντογλου, ότι «μου έβαλε έναν κόμπο στα χέρια που ακόμη προσπαθώ να τον λύσω». Ανθρωπος γενικά χαμηλών τόνων ο δημιουργός του «Ωραίου λοχαγού», ακόμη και όταν θύμωνε, αγανακτούσε ή οργιζόταν θα τον έκρινες περισσότερο για μια μάλλον προμελετημένη συμπεριφορά παρά για μια αυθόρμητη αντίδραση, αφού ένα κολοσσιαίο γεγονός μπορούσε να τον αφήσει παγερά αδιάφορο, αλλά το αθέλητο σκούντημα ενός αγνώστου του σε μια ταβέρνα να τον κάνει έξαλλο. Ωστόσο προτιμούσε πάντα τη συζήτηση, ακόμη και όταν ήξερε πως τα πράγματα θα οδηγούνταν σε αδιέξοδο, σάμπως και το πολυτιμότερο δεν ήταν το τι θα διαμειβόταν αλλά το τι παρατηρήσεις θα του δινόταν η ευκαιρία να κάνει ο ίδιος μέσα του, προκειμένου να εξυπηρετηθεί ο σχεδιασμός ενός πεζογραφήματος που δούλευε, χωρίς ποτέ να ομολογεί τη σχετική του πρόθεση.