Αντιμέτωποι με την πραγματικότητα

Το μνημόνιο Τουρκίας – Λιβύης, που οσονούπω θα μετατραπεί σε συμφωνία, και ο φόβος μιας νέα όξυνσης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις αυτή τη φορά δεν παρήγαγε εθνικοπατριωτικές κορόνες και πολεμικά σαλπίσματα, στην ένταση τουλάχιστον που παρήγοντο σε παλαιότερες κρίσεις. Η αντιπολίτευση, μείζων και ελάσσων, είπε απλώς ότι αν δεν ήταν αντιπολίτευση θα φώναζε πιο δυνατά για να σκιαχτούν οι Τούρκοι. Στην ουσία, όλοι συμφωνούν στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει το θέμα η κυβέρνηση: προσπάθεια εκτόνωσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων και καταγγελία της τουρκολιβυκής συμφωνίας. Κυρίως, προσπάθεια απαξίωσης των όποιων μονομερών ενεργειών της Τουρκίας παραχθούν από τη συμφωνία, σε συνάρτηση με την πεποίθηση ότι η σημερινή κυβέρνηση που συμφώνησε με τον Ερντογάν κάποια στιγμή θα ανατραπεί. Αν καταλαβαίνω καλά, η ελληνική εξωτερική πολιτική βρήκε ακόμα ένα θέμα για να παραγάγει το επόμενο διάστημα καταγγελίες. Παλιά μας τέχνη…