Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, ο νους των περισσοτέρων μας τρέχει στα Δεκεμβριανά, το πιο σκοτεινό κεφάλαιο της νεότερης ελληνικής ιστορίας, αν και συνήθως όχι με διάθεση να ρίξουμε λίγο φως στα μυστήριά του, αλλά να επικυρώσουμε για πολλοστή φορά τις παραταξιακές μας προκαταλήψεις. Ετσι εξηγείται και πώς, παρά την αστείρευτη βιβλιογραφία γύρω από το ζήτημα, παραμένουν ανεξήγητα ή τουλάχιστον αμφιλεγόμενα τα κίνητρα τόσο των κεντρικών ηρώων όσο και των δευτεραγωνιστών εκείνης της εμφύλιας τραγωδίας, την κορύφωση όσων αδελφοκτόνων τραγωδιών προηγήθηκαν μέσα στην Κατοχή (ιδίως τη διετία 1943 – 1944), αλλά κυρίως την πρόγευση όσων αδελφοκτόνων τραγωδιών θα ακολουθήσουν την επόμενη πενταετία. Ο ίδιος ο αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής της περιόδου, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, επαναπαυμένος ανάμεσα στις αγιογραφίες και στις δαιμονολογίες, καθώς και με στρατηγική του επιλογή τη μεταπολιτευτική επαναστατική του αγρανάπαυση, τόσο βολική για τους πάντες, δεν δείχνει πρόθυμος να συνεισφέρει στην έρευνα για την επίλυση των μυστηρίων.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή