Ο πενηντάρης

Οταν, προ πενταετίας, ένας φίλος τραγουδιστής μού αφιέρωσε από το πάλκο τον «Πενηντάρη», πειράχτηκα. Ενιωσα αδικημένος. «Εγώ είμαι μόλις σαράντα οκτώ!» διαμαρτυρήθηκα όταν ήρθε στο τραπέζι μας, έτοιμος – διά του λόγου το αληθές – να επιδείξω την αστυνομική μου ταυτότητα. «Ο Ζαμπέτας το έγραψε πριν κλείσει τα σαράντα πέντε…» μου επεσήμανε, με απολογητικό δήθεν χαμόγελο. «Ο Ζαμπέτας, ως γνωστόν, μεγαλόδειχνε» επέμεινα. «Οι στίχοι του υμνούν τον πενηντάρη» άλλαξε τροπάριο. «Τον ονομάζουν “νέο της εποχής”». «Ποιας εποχής; Του 1970! Εχει προοδεύσει ο κόσμος, έχει παραταθεί η νεότητα. Ο “Εξηντάρης” θα ‘πρεπε να λέτε στις μέρες μας!». Εάν υπήρχε νομική διαδικασία μετονομασίας τραγουδιών κι έπινα λίγο παραπάνω, σίγουρα θα έσπευδα στη σχετική υπηρεσία και θα περίμενα στωικά να ξημερώσει για να υποβάλω αίτηση.