«Μου αρκεί να με λένε δημοκρατικό άνθρωπο»

Ο Νότης Μαυρουδής κάθεται στο Black Duck της Χρήστου Λαδά σαν ανδαλουσιανός κιθαριστής σε ανάπαυλα. Πάντα μια τέτοια εικόνα είχα για εκείνον, παρατηρώντας διακριτικά το έργο του, τη σχεδόν θεολογική του προσήλωση στην κλασική κιθάρα, αλλά και τη διαδρομή του ως ενός εκ των πατριαρχών του Νέου Κύματος, μα και αυτοτελώς ως ενός μουσουργού που χάραξε τον δικό του δρόμο στη δεξιοτεχνία, στη σύνθεση. Εφάμιλλος των μεγάλων ισπανών ή εν γένει ευρωπαίων κιθαριστών, οριοθέτησε το δικό του ξέφωτο στο δάσος του ελληνικού τραγουδιού, διατηρώντας το νήμα από τον δάσκαλό του Μεγάλο Δημήτρη Φάμπα μέχρι σήμερα που με τον Τοσικιάν κάνουν επιλεγμένα κοντσέρτα υψηλής ποιότητας. Προσφάτως εξέδωσε τον δίσκο «Αγρυπνο φεγγάρι» (Ιanos), όπου και μελοποίησε ποιητές. Πάντα παρεμβατικός – τώρα επιλέγει το FB – συγγραφέας και βιβλίων, ο Μαυρουδής κουβαλάει ένα σπάνιο ήθος της μεταπολεμικής Αριστεράς, δεν έχει όμως δογματισμούς και εμμονές. Πίνουμε καφέ – εκείνος διπλό καπουτσίνο – και μιλάμε για την ελληνική μουσική, την κιθάρα, την Αριστερά. Μας ταξιδεύει στα 60s, μας λέει μυστικά της μουσικής του, μιλάει με ένταση για να υπερασπιστεί τις ιδέες και την αισθητική του.