«Είναι σαν να βγάλεις αύριο τους εύζωνες με ροζ φουστανέλες». Ετσι σχολίασε ο Παύλος Γερουλάνος τον χριστουγεννιάτικο στολισμό της Βασιλίσσης Σοφίας από το Ιδρυμα Ωνάση. Η γερουλανική παρομοίωση δεν ήταν τελείως εύστοχη. Δεν ήταν γιατί δεν είχε την απαραίτητη δόση υπερβολής ώστε να καταστήσει σαφές εκείνο που αρκετοί σκέφτονται. Θα έπρεπε να μιλήσει και για κοκκινοπορτοκαλί και για μπλε και για χρυσές φουστανέλες – να χρησιμοποιήσει δηλαδή όλη τη χρωματική παλέτα που πονάει τα μάτια των διερχόμενων από τη λεωφόρο οδηγών. Ηταν, ωστόσο, πετυχημένη, αφού σχολίασε με γκροτέσκο τρόπο έναν τελικά γκροτέσκο στολισμό. Μια καλλιτεχνική εγκατάσταση, οι υποστηρικτές της οποίας εμφανίστηκαν να αγνοούν έναν βασικό κανόνα: Πως τέχνη δεν είναι εκείνο που βλέπεις, είναι εκείνο που κάνεις τους άλλους να δουν. Κι η πλειονότητα δεν είδε κάτι μίνιμαλ. Αν έχει, πάντως, μια αξία η συζήτηση, αυτή είναι πως αποκαλύπτει ότι μέχρι κι όσοι αυτοσυστήνονται ως προοδευτικοί δεν είναι απαραίτητα ειλικρινείς, μιας κι αρνούνται να ακούσουν τη διαφορετική άποψη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή