Κανενός συμβιβασμού το αποτέλεσμα δεν είναι τέλειο. Είναι όμως το καλύτερο δυνατό. Και το καλύτερο δυνατό είναι πάντοτε προτιμότερο από το καθόλου. Καλύτερα να έχει κανείς κάτι από το να μην έχει απολύτως τίποτε. Το αξίωμα αυτό ισχύει κατεξοχήν στην πολιτική – στην τέχνη του εφικτού, όπως έχει χαρακτηριστεί. Και κάτω από αυτό το πρίσμα θα πρέπει να κριθεί και ο νόμος για την ψήφο των αποδήμων που αναμένεται να ψηφιστεί με συντριπτική πλειοψηφία από τη Βουλή.

Ο νόμος αυτός είναι προϊόν συμβιβασμού ανάμεσα σε μια κυβερνητική πλειοψηφία η οποία επιθυμούσε η διευκόλυνση προς τους συμπολίτες μας που κατοικούν στο εξωτερικό να παρασχεθεί με ελάχιστα κριτήρια και την αντιπολίτευση που προέβαλλε διάφορες ενστάσεις. Εάν είτε η κυβέρνηση είτε η αντιπολίτευση παρέμεναν ακλόνητες στις αρχικές τους θέσεις, ο νόμος αυτός δεν θα υπήρχε. Οι εκτός Ελλάδας Ελληνες θα στερούνταν για ακόμη μία φορά το δικαίωμα της ψήφου εξ αποστάσεως.

Η αναγνώριση του δικαιώματος αυτού προς τους αποδήμους δεν πρέπει παρά να είναι το πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση της καθολικότητας. Θα πρέπει και άλλες κατηγορίες Ελλήνων του εξωτερικού να διευκολυνθούν στην άσκηση του εκλογικού τους δικαιώματος. Ακόμη κι έτσι, όμως, ο νόμος αυτός δεν μπορεί παρά να χαιρετισθεί ως εκπλήρωση μιας υποχρέωσης του ελληνικού κράτους απέναντι στους πολίτες του που για οικονομικούς ή άλλους λόγους δεν ζουν εντός της επικράτειάς του.